Lieve allemaal,

Wat doe je als je net twee weken in Nieuw-Zeeland bent en je een extra lang weekend hebt vanwege een public holiday? Precies je gaat gewoon meteen een weekendje weg . Tenminste... zo dachten ik en 3 andere meiden, die ik tijdens de oriëntatie ontmoet heb, er over.

Ons avontuur begon op vrijdagavond toen we een van de meisjes ophaalden op het vliegveld (zij is au pair in wellington). Nadat we gezamelijk boodschappen hebben gedaan voor het weekend, het luchtbed hebben opgeblazen, wat hebben gekletst en wat Skipbo hebben gespeeld is het tijd om te gaan slapen. De wekker staat vroeg de volgende ochtend.

Op zaterdagochtend rijden we na het ontbijt met een Uber naar de car rental, waar ons een ruime nissan roadwing te wachten staat. Als we alles ondertekend hebben kunnen we eindelijk vertrekken. Onderweg komen we al de mooiste uitzichten tegen, maar we hebben geen tijd om uitgebreid stil te gaan staan. Na een rit van 4,5 uur arriveren we om 14:30 op onze bestemming voor die dag: een motel aan het meer van Taupo. Geen verkeerde uitvalbasis voor 3 dagen. Wanneer we ingecheckt zijn en onze spullen hebben gedropt, rijden we door naar het stadje zelf. Opvallend genoeg lijken veel van de dorpjes/stadjes die we tot nog toe gezien hebben erg op elkaar. In het centrum is er vaak 1 hoofdstraat met wat eettentjes en verder zijn er wat zijstraten met andere winkels. Heel anders dan we gewend zijn van Nederland en sommige vakantielanden. Misschien komen we op andere uitstapjes mooiere dorpen en steden tegen? Nadat we de stad gezien hebben besluiten we ook nog even naar de Huka Falls te rijden.

Na een heerlijk diner rijden we terug naar het motel. Daar aangekomen moet het belangrijkste nog geregeld worden : de shuttle die ons de volgende dag naar de tangoriro crossing kan brengen. Er is namelijk een parkeerrestrictie voor 4 uur, terwijl de hele crossing zo'n 8 uur duurt. Gelukkig is de eigenaar van het hotel erg behulpzaam en kan hij wat kennissen raadplegen. Na veel moeite blijkt echter dat de shuttle die ons bij het motel op kan halen niet meer geboekt kan worden voor de volgende dag . Nu moeten we alsnog zelf naar het national park rijden om daar vervolgens de shuttle te pakken naar de crossing. Wanneer we bij de boekingsbevesting merken dat de site 6:00 heeft geselecteerd i.p.v. 8:00 schiet iedereen in de stress, maar gelukkig kan dit met een telefoontje naar de organisatie opgelost worden. Nadat alles geregeld is, zetten we de wekker om 5:45 en vallen we bijna direct in slaap.

De volgende dag worden we (veel te vroeg) gewekt door het geluid van onze wekker. We kunnen nog even blijven liggen, maar niet al te lang. Ik kijk uit het raam naar buiten en zie dat het mistig is en miezert, dat wordt zeker een lange broek, 2 laagjes en een regenjas. We hoopten dat het nog op zou klaren, maar dat was ijdele hoop. Het weer is nog precies hetzelfde als we aankomen bij de crossing. De buschauffeur waarschuwt er zelfs voor dat het alleen nog maar slechter kan worden tijdens de klim naar boven en dat we, wanneer we het niet vertrouwen, om moeten draaien en het nummer moeten bellen zodat ze ons op kunnen halen. Helaas kreeg de buschauffeur gelijk: het was mistig tot aan de top, het miezerde gedurende 4 uur en de windstoten bliezen ons bijna omver, maar van omkeren was geen sprake. Tijdens de eerste 8 kilometer zeiden we vaak tegen elkaar 'hopelijk klaar het nog op', 'ik zie het niet meer zitten' en 'zullen we terug gaan?'. Ondanks ons geklaag wilden we het, nu we er toch waren, ook afmaken. Uiteindelijk zijn we maar wat blij dat we hebben doorgezet. Toen we aan de afdaling begonnen en bij de hoogtepunten van de crossing kwamen, klaarde het gelukkig op. We hebben mooie foto's kunnen maken en gedurende de resterende 4 uur kunnen genieten van de blauwe lucht en het zonnetje. Na precies 8 uur bereiken twee van ons het eindpunt van de crossing en kunnen we even uitblazen terwijl we wachten op de andere twee meisjes en de laatste shuttle. Helaas heeft het Duitse meisje, dat we onderweg tegenkwamen en die ons tot het eind vergezeld heeft, haar laatste shuttle gemist. Gelukkig kon ze met een andere shuttle mee terug zonder dat daar heel moeilijk over werd gedaan. Na onze terugrit, een snelle hap in Taupo en een warme douche vallen we rond 21:30 in slaap.

Op de laatste dag willen we op de weg terug naar Auckland een tussenstop maken in Rotorua. Wat blijkt: de twee meisjes die daar het liefst naar toe wilden, hadden er niet heel goed over nagedacht. Ze wilden graag naar een van de warmwaterbronnen, maar dachten dat dit dicht bij het stadje zelf zou zijn. Helaas was dit niet helemaal het geval. Op de weg naar Rotorua zijn we langs misschien wel 10 parken gereden waar we hadden kunnen genieten van prachtige geisers, modderpoelen etc, maar in Rotorua zelf was er misschien maar 1 die de moeite waard was. Tegen de tijd dat we daar achter kwamen was het al bijna middag en wilden we niet te veel geld uitgeven aan een park waar we nog maar 2 uur konden zijn. Een echte teleurstelling dus, maar wel een reden om nog een keer terug te gaan en er een volledige dag voor uit te trekken . Uiteindelijk besluiten we om naar het stadscentrum te gaan en wat rond te lopen in het park bij het museum. Helaas is het museum gesloten vanwege renovatie, maar dat geeft niets! Het park zelf is ook mooi en aan de lucht te ruiken is er in de buurt ook een (zwavel)bron. Wanneer we vertrekken uit Rotorua vallen we met onze neus in de boter: op een groot gedeelte van de route staat file en we doen er ongeveer 1 uur langer over dan gepland om terug te komen. Net op tijd halen we de laatste shuttle bij de car rental die ons afzet bij het vliegveld.

Wanneer mijn host family terugkomt van hun weekend op de boot help ik hen nog even met het uitpakken van de spullen. En om mezelf de volgende dag wat meer tijd te geven, zorg ik er ook vast voor dat de uniformen klaar liggen. Morgen is de eerste schooldag van het nieuwe jaar! Na een vermoeiend weekend ben ik blij als ik in mijn bed lig.